1.Kiedy powinnam/ powinienem zgłosić się na terapię? Czy moje problemy nadają się na psychoterapię?
Nie ma czegoś takiego jak błahe problemy. Problemy, które wywołujące dyskomfort, cierpienie są przeróżne, dla każdego to może być coś innego i nie sposób tego porównywać. Moje pierwsze spotkania konsultacyjne usłużą temu aby ocenić czy i jak dany problem można rozwiązać dzięki terapii oraz wspólnie uzgodnić cel psychoterapii.
2.Dlaczego sesja trwa 50 minut?
Sesja trwa 50 minut ze względu na to, iż to jest optymalny czas dla osoby będącej w terapii aby mogła dobrze zrozumieć temat, który jest omawia na sesji. Dłuższe sesje są męczące i umysł nie rejestruje omawianych kwestii.
3. Dlaczego u jednych psychoterapeutów terapia jest krótka, a u niektórych bardzo długo.
Długość terapii zależy od podejścia, w którym pracuje dany terapeuta oraz od złożoności i głębokości problemu, z którym zgłasza się dana osoba. Każde podejście psychoterapeutyczne na czym innym koncentrują uwagę, inaczej rozumieją zmianę w czasie psychoterapii. Podejście humanistyczne koncentruje się na wyrażeniu emocji, podejście behawioralna – poznawcze na błędach poznawczych i nauce nowego zachowania. Czasami taka zmiana wystarczy, aby osobie się w miarę dobrze żyło. Podejścia analityczne, w tym psychodynamiczne przepracowują przyczynę problemu i zmienią na stałe funkcjonowanie osobowości. Jest to najdłuższa terapia, ale też najgłębsza praca i jedyne podejście, które leczy osobowość na zawsze.
4.Czym się rożni terapia psychodynamiczna od innych nurtów?
Podejście psychodynamiczne opierające się na teorii analitycznej, zakłada, że zachowanie człowieka jest determinowanie przez mechanizmy, które nie są świadome. W psychoterapii psychodynamicznej dociera się do problematycznych nieświadomych mechanizmów, zmienia się je w świadkowe oraz modyfikuje dzięki czemu osoba staję się bardziej wolna od nich i może prowadzić bardziej satysfakcjonujące życie. Do poznania negatywnych nieświadomych mechanizmów służy miedzy innymi relacja z psychoterapeutą. Każda osoba, będąca w terapii, wnosi nieświadome mechanizmy do relacji z psychoterapeutą, dzięki temu można je omawiać i przepracować tak aby nie stanowiły więcej problemu w życiu. Osoba psychoterapeuty jest tak jakby ekranem, w którym odbija się sposób przeżywania relacji z innymi osobami. Psychoterapeuta psychodynamiczny jest życzliwy, ciepły, nieoceniający ale nie ujawnia swoich osobistych przeżyć, aby nie zakłócały one rozumienia psychiki osoby będącej w psychoterapii . Psychoterapeuta pomaga zrozumieć osobie naturę jego problemów, dając nowe, wynikające z jego specjalistycznej wiedzy rozumienie dla przeżyć, zachowań itp.
5. Czy lepiej jak terapeuta jest eklektyczny i korzysta z różnych podejść psychoterapeutycznych?
Nie, ponieważ nie jest możliwe połączeniu nurtów opartych na świadomości tj podejście behawioralno-poznawcze czy humanistyczne z nurtami opartymi na nieświadomości. Dobry terapeuta wybiera, z którym nurtem się identyfikuję i w którym prowadzi psychoterapię.
6. Dlaczego psychoterapeuci z nurtów analitycznych inaczej niż inni terapeuci nie mówią co czują, nie opowiadają o swoim życiu itp.
Psychoterapeuci pracujący zgodnie z technikami terapii psychodynamicznej nie ujawniają faktów o sobie, nie dlatego że nie lubią osoby czy nie chcą opowiadać os sobie ale wynika to z metody ich pracy. Przede wszystkim psychoterapeuta nie powinien zastępować przyjaciół danej osobie, dobra terapia ma na celu taką pomoc aby osoba miała prawdziwych przyjaciół w swoim życiu, inaczej psychoterapia bardziej szkodzi niż pomaga, może nawet prowadzić do uzależnienia od psychoterapeuty. Po drugie, gdyby terapeuta ujawniał swoje uczucia i opowiadał o sobie i swoim życiu, w bardzo istotny sposób zakłócał by możliwość zrozumienia świata wewnętrznego osoby będącej w psychoterapii, osoba nie była by się tak swobodna w mówieniu o sobie. Niejasności jaki w rzeczywistości jest psychoterapeuta stanowi bardzo dobrą okazję do poznania myśli i uczuć na temat innych ludzi.