Co to jest psychoterapia psychodynamiczna?
Psychoterapia psychodynamiczna jest integracyjnym ujęciem teorii psychoanalitycznej- klasycznej psychoanalizy freudowskiej, szkoły Melanii Klein, a także psychologii ego i praktyczną aplikacją tej teorii do leczenia zaburzeń psychotycznych, osobowościowych i neurotycznych. Metodologia pracy terapeutycznej zawiera szerokie spektrum: od analizy przeniesienia i klasycznych interwencji analitycznych w obszarze leczenia nerwic, poprzez oddziaływanie wspierające wobec pacjentów z cięższymi zaburzeniami osobowościowymi do konfrontacji z treściami urojeniowymi i zastosowania farmakoterapii wobec pacjentów psychotycznych. Tak więc, cechą prezentowanego podejścia jest kliniczność: koncentracja na leczeniu i osiąganiu zmiany terapeutycznej.
Dla przybliżenia kilka fundamentalnych zasad teorii i praktyki:
Płaszczyzną leczenia jest relacja psychoterapeutyczna rozumiana jako interakcja pomiędzy pacjentem a psychoterapeutą, w którą zaangażowane są nieświadome struktury osobowości.
Etyczność terapeuty jest warunkiem skuteczności jego pracy psychoterapeutycznej.
Każda osoba jest zdominowana – w obszarze swojego problemu – przez rozwojowo wcześniejsze struktury osobowości, wyrażające się w treści nieświadomej.
Proces terapeutyczny służy zarówno zrozumieniu przez pacjenta swoich nieświadomych motywów, pragnień i obron jak i jest zarazem procesem identyfikacji pacjenta ze strukturami osobowości psychoterapeuty.
Każdy osoba cierpi na swój własny, indywidualny sposób – stąd rozumienie jej problemów wynika przede wszystkim z rozumienia relacji z nią.
W odróżnieniu od innych metod terapeutycznych, psychoterapia psychodynamiczna obejmuje leczeniem bardzo szerokie spektrum psychopatologii, uwzględniając Międzynarodową Klasyfikację Chorób (ICD-10, DSM – V).
Wykazuje wysoką skuteczność w leczeniu: zaburzeń osobowości, zaburzeń depresyjnych, lękowych, nerwicowych oraz innych złożonych trudności emocjonalnych. Skuteczność terapii potwierdzona jest oraz weryfikowana wieloletnimi badaniami naukowymi (Shedler, 2010 w: American Psychologist, tom 65(2) Luty – Marzec 2010, s. 98 – 109, University of Colorado Denver, School of Medicine), z których wynika, że praca skoncentrowana jest nie tylko na redukcji objawów, ale również zakłada podstawowe zmiany w zakresie funkcjonowania społecznego i interpersonalnego.